2 en 3 januari - eilandentoer

Over vrijdag valt eigenlijk niet zoveel te vertellen, behalve dat we, heel schandalig, weer aan het shoppen zijn geweest ;-) Wat winkelen betreft is het hier een paradijs. Wat heerlijk dat hier niemand op je let en dat alles zo goedkoop is. Ik denk trouwens dat we volgend jaar met kerst gewoon in Nederland onder de kerstboom zitten, want we hebben onderhand zoveel kerstspullen ingeslagen dat we daar wel optimaal van moeten genieten. Vooral bij Walgreens hebben we al heel wat kerstspulletjes gekocht.

Hoewel, als ik aan de vrieskou in Nederland denk, kan ik het ook al weer niet garanderen. Gisteren hadden we trouwens een leuk gesprekje met een winkelmeisje dat vertelde dat ze nog nooit sneeuw had gezien. Ze kende sneeuw alleen maar van de tv!

Zaterdag wilde we graag naar het strand. Lou kon helaas niet mee. Hij had blijkbaar wat verkeerds gegeten en lag op bed. Eigenlijk vonden we dat we hem niet zomaar achter konden laten, maar hij stond erop dat we toch zouden gaan.

Het plan was om in de richting van Sarasota te rijden en dan de eilanden  Anna Maria Key , Long Boat Key en Lido Key aan te doen.

We rijden tijdens onze vakantie zo vaak naar de kust dat ik eigenlijk begin te denken dat we de volgende keer beter een huisje aan de zee kunnen huren. Maar goed,  dat is ook prijziger weet ik. We zien het wel.

Onderweg moet er gestopt worden vanwege volle blazen. Verder waren er leden van deze familie die moesten roken en moest er schelpen gezocht worden.

 

Krantje?

Dit is geen normaal jongetje. Dit is een jongetje dat al vanaf er zijn vierde van overtuigd is dat hij dierentuindirecteur wordt en al heel wat dierenboeken heeft bestudeerd. Een kleine bioloog in de dop die daar ook naar gekleed gaat ;-)

En hier in Florida valt er voor zo’n bioloog (en assistent bioloog) nog best wat te ontdekken.

Na de pauze reden we weer verder. De omgeving was gewoon genieten. Wat ontzettend leuk, al die vrolijke strandkleurtjes overal. Hoewel het vandaag een beetje bewolkt was, bleef het zomerse gevoel niet uit.

Het is wel duidelijk dat de Amerikanen die op deze eilanden vertoeven van het goede leven genieten.

De Florida Gang. Nu nog droog en zandloos ;-)

Vooral Merlijn raakt helemaal geobsedeerd door de golven. Hij ziet zichzelf hier nog wel eens een keer met een surfboard over de golven van de oceaan glijden. Hij heeft het daar al meerdere keren over gehad. Ikzelf zie dat alleen niet zitten. Brrr, ik zie hem al opgeslokt worden door een haai of voor eeuwig tussen de golven verdwijnen. Goed je hebt hier wel Baywatch, maar willen ze op tv bijna iedereen redden, in werkelijkheid gaat dat vast net iets anders.

In het begin hield Merlijn zijn broek netjes droog, maar tegen de tijd dat we weggingen was hij tot zijn liezen nat ;-)

 

 

Nabij Lido Park zien we kleine wasbeertjes. Michael rijdt er naar toe en doet de schuifdeuren open. Terwijl de kinderen en ik verzuchten hoe schattig de beertjes zijn, horen we een ijselijke kreet. Ik draai me om en zie dat Ans zich in alle haast uit haar riem heeft losgemaakt en zo’n beetje tegen het dak van de auto aangeplakt zit. Het scheelt niet veel of ze zit óp de auto.

“AAAARGH, DIE BEESTEN!!! MICHAEL, KOM, ALSJEBLIEFT NIET TE DICHTBIJ!” Michael barst in het lachen uit. Ook de kinderen zitten te ginnegappen. Het is wel duidelijk dat de wasbeertjes wel mensen zijn gewend, want ze komen zonder schroom dichterbij.

 

Lido Park is trouwens weer een idyllisch strandje met bankjes die zo dichtbij de vloedlijn staan dat je met je voeten in het water kunt zitten. Ans besluit dat een sigaret  het waard is om haar doodsangst te weerstaan en komt ook even op een bankje zitten.

We zien dat veel Amerikanen een bootje hebben aangelegd en bezig zijn met vissen en bbq-en (bbq’s zijn er in dit soort parken standaard aanwezig). Een grote familie heeft een picknicktafel met een tafellaken gedekte en vol gezet met borden en schalen. Tja jongens, dat is het goede leven. Ik begin er steeds meer aan te twijfelen of ik überhaupt terug naar Nederland terug moet gaan.

In Sarasota zien we een groot standbeeld van een matroos die een verpleegster kust. Ik was benieuwd wat voor een standbeeld dit was en heb het even opgezocht (*klik*). Het beeld heet “Unconditional Surrender.” Het is gemaakt naar een foto gemaakt door Alfred Eisenstaedt op Times Square in 1945. Dit beeld schijnt steeds op een andere plaats in het land te staan. Het heeft al eerder in Sarasota gestaan, maar ook in New York en San Diego. Dus misschien is het geluk dat we het beeld vandaag hebben gezien en staat het er de volgende keer niet meer.

Het einde van de middag begint te naderen en we rijden we weer terug. Michael staat boven op zijn rem wanneer hij Walgreens ziet (ja, alweer, ik weet het, maar wat doe je eraan?). En ja, Mike, oftewel de Kerstman himself , slaagt weer eens. Kijk, dat hij een palmboom in de vorm van een kerstboom kerstboom in de vorm van een palmboom niet kon weerstaan, dat begrijp ik nog wel. Maar er wordt nog een geval gekocht. Een kerstboomvorm van ijzer met gespannen plastic ertussen. Ik twijfel heel even of ik het leuk vind, maar wanneer Michael deze later thuis opzet, vind ik hem ook wel heel gaaf. Het is net een getekend kerstboompje uit een tekenfilm. Jammer dat ik vergeten ben om een foto te maken ;-)

Het leven gaat hier dus ondertussen helemaal goed. Ook Quintijn is blij met zijn buit van vandaag. Alle schelpen worden zorgvuldig gewassen, afgedroogd en gesorteerd.

Lou voelt zich  trouwens ook wat beter. Toen we thuis kwamen, troffen we hem aan aan de rand van het zwembad aan. Hij was een beetje knorrig, maar voor de rest voelde hij zich wel weer redelijk.