25 december – Het vertrek

Toen op kerstochtend de wekker ging, was het vijf uur in de ochtend. Ik had verwacht dat het ons veel moeite zou kosten om uit bed te komen, maar eigenlijk stonden we allemaal zo naast ons bed. Er moest op het laatste moment nog snel een paar dingetjes in de koffers gemikt worden (tandenborstels, haarborstel, enz), maar ook dat was zo gedaan. We gingen dus op tijd richting Schiphol, waar Ans (Michaels moeder) ook al op ons stond te wachten.

De reis richting Atlanta, waar we onze overstap hadden, ging voorspoedig.

Ik vind de vlucht (wij vlogen met Delta) toch altijd weer lang duren. Toch was de tijd goed door te komen, want iedereen had een eigen schermpje in de stoel voor zich. Het was o.a. mogelijk om films te  kijken, tv-kanalen te bekijken, games te doen en muziek te luisteren. De maaltijden waren goed verzorgd en in verband met kerst kregen alle passagiers een candy cane.

 

Lou, Quintijns knuffelaap, was er ook bij. Hij wilde alles weten over het hoe en wat van de reis ;-)

 

Hij genoot ook van het uitzicht, want die was werkelijk adembenemend.

In Atlanta hadden we een tussenstop van viereneenhalf uur. We hebben in de die tijd even wat gegeten en gedronken.  We kwamen er ook langzamerhand achter dat er op dit vliegveld een behoorlijke kerstdrukte heerste. Vorig jaar vlogen we de dag voor kerst. Omdat kerstavond voor de Amerikanen nogal een ‘big deal’ is, had ik half gerekend op overboekte vluchten, afgeladen vliegvelden, uitverkochte autoverhuurbedrijven, enz. Maar dat was die dag niet het geval. Maar onderhand ben ik er achter dat dit op eerste kerstdag wel het geval is. Onze vlucht richting Orlando was overboekt en op het vliegveld renden nogal wat overspannen mensen rond. Gelukkig konden wij wel gewoon mee met onze vlucht naar Orlando. Dat was maar goed ook, want na viereneenhalf uur wachttijd begon de vermoeidheid te komen.

Na aankomst in Orlando kwamen we er achter dat een van onze koffers was kwijtgeraakt. We hebben een uur gezocht en gewacht, maar hij kwam niet meer boven water. We besloten dat later maar te regelen en gingen naar beneden, naar Alamo, voor de huurauto. Daar wachtte ons verrassing. Voor de balie van Alamo stond een enorme massa mensen te wachten. Her en der lagen kinderen op de grond te slapen. De meeste mensen in de rij zagen eruit alsof ze er al geruime tijd wortel stonden te schieten. Een man die van de balie afkwam, vertelde dat hij drie uur in de rij had gestaan. Oké, tip: laat het reizen op eerste kerstdag voortaan maar zitten. Misschien toch niet zo’n heel goed idee ;-)

 

Michael besloot even te kijken hoeveel auto’s er nog waren en kwam terug met de mededeling dat er alleen nog kleinere auto’s stonden. Voor ons zou dat een probleem worden, want we hadden behoorlijk wat (nog lege) koffers bij ons.

Om een lang verhaal kort te maken; (het lange verhaal laat ik wel aan Michael over;-D), Michael moest lullen als brugman, maar kreeg uiteindelijk toch een goede auto toegewezen. We hadden overigens al maanden geleden gereserveerd, maar de meeste andere mensen ook. Dat er geen auto’s beschikbaar waren, wekte hier en daar nogal wat emoties op. Zo zagen we een man volledig door het lint gaan. “Fuck you! Fuck you!! Fuck you!!!” schreeuwde hij, terwijl hij met zijn vinger in het gezicht van een van de medewerkers van Alamo priemde. Ans, ik en de kids zaten al in de auto, terwijl Michael nog wat papierwerk moest regelen. Toen de doorgedraaide man op onze auto begon te wijzen en zelfs een stukje naar ons toe kwam lopen, zakte Ans en ik beschaamd een stukje in onze stoelen weg. Oei, ja, ik weet het, ook wij hadden recht op die auto, hij was tenslotte al maanden geleden gereserveerd en betaald, maar ik voelde echt mee met die andere mensen die na een lange vliegreis, na uren in de rij van Alamo, met een uitgeput gezin, zo teleurgesteld moesten worden.  Die man ging behoorlijk tegen de medewerker van Alamo tekeer, maar ik kon er toch wel begrip voor hebben.

Toen we eenmaal in de auto zaten, was het leed al snel geleden. Tom Tom, bracht ons (na een pitstop bij seven eleven) naar de villa. Toen we de auto waren uitgestapt ontdekten we (tot de grote vreugde van Ans, hihi) een enorme krekel op de auto. Een rondje door de, overigens prachtige, villa, leerde ons dat zich een enorme kakkerlak onder het deksel van de wc schuilhield (en nu hoorden we Ans gillen, en oké, ik ook een beetje.). Na de villa-inspectie, een glaasje drinken en een beetje opfrissen, was het al snel met ons gebeurd en konden we ons eindelijk in een weldadige slaap laten wegzakken.