24 december – Vakantiekriebels

Nog één nachtje slapen en dan… Yep, de koffers zijn gepakt. De kindertjes liggen allang in bed, want zo rond vijf uur gaat de wekker! En hoewel het voor de kinderen alweer de vierde keer is dat ze naar Florida gaan, zijn ze ongelooflijk blij en opgewonden. En wij natuurlijk ook!

Nieuw voor ons is dat dit keer Michaels moeder meegaat. Voor Ans is het de eerste keer dat ze naar Amerika gaat en ze voorspelde zelf al dat ze vannacht waarschijnlijk geen oog dicht zal doen. Nou, we zullen het zien. Het belangrijkste is dat we morgen met z’n allen op tijd in het vliegtuig zitten. Dan volgt de rest vanzelf wel, neem ik aan.

Dit jaar hebben we onze vakantie voor de tweede keer via American Vacations geboekt. En we zullen dit jaar voor de tweede keer in de wijk ‘Highlands Reserve’ in Davenport verblijven. Het adres is dit jaar wel anders dan vorig jaar: Troon Circle 836. Pieter, die al eerder op dit adres verbleef, was zo goed om ons een paar fotootjes te sturen:

Vooral dat zwembad ziet er overheerlijk uit. Iets zegt me dat daar heel wat bommetjes gemaakt gaan worden. Verder zullen we onze vakantie vullen met shoppen, een dagje naar het strand, shoppen, een boottochtje, shoppen en natuurlijk bezoekjes aan pretparken. Nu moet ik er wel bij zeggen dat wij geen pretparkfanaten zijn. Natuurlijk vinden we alle parken in de buurt helemaal geweldig, maar we hoeven daar niet iedere dag heen. Dit jaar zullen we in ieder geval naar Seaworld en Buschgardens gaan. We hebben alle parken in Orlando onderhand wel eens gezien, maar in Buschgardens zijn we nog nooit geweest. Daar verheugen we ons dus wel op.  En voor de rest ligt nog niet zo veel vast. We zien het verder wel.

Maar nu eerst nog maar proberen om een aantal uren slaap te pakken!

25 december – Het vertrek

Toen op kerstochtend de wekker ging, was het vijf uur in de ochtend. Ik had verwacht dat het ons veel moeite zou kosten om uit bed te komen, maar eigenlijk stonden we allemaal zo naast ons bed. Er moest op het laatste moment nog snel een paar dingetjes in de koffers gemikt worden (tandenborstels, haarborstel, enz), maar ook dat was zo gedaan. We gingen dus op tijd richting Schiphol, waar Ans (Michaels moeder) ook al op ons stond te wachten.

De reis richting Atlanta, waar we onze overstap hadden, ging voorspoedig.

Ik vind de vlucht (wij vlogen met Delta) toch altijd weer lang duren. Toch was de tijd goed door te komen, want iedereen had een eigen schermpje in de stoel voor zich. Het was o.a. mogelijk om films te  kijken, tv-kanalen te bekijken, games te doen en muziek te luisteren. De maaltijden waren goed verzorgd en in verband met kerst kregen alle passagiers een candy cane.

 

Lou, Quintijns knuffelaap, was er ook bij. Hij wilde alles weten over het hoe en wat van de reis ;-)

 

Hij genoot ook van het uitzicht, want die was werkelijk adembenemend.

In Atlanta hadden we een tussenstop van viereneenhalf uur. We hebben in de die tijd even wat gegeten en gedronken.  We kwamen er ook langzamerhand achter dat er op dit vliegveld een behoorlijke kerstdrukte heerste. Vorig jaar vlogen we de dag voor kerst. Omdat kerstavond voor de Amerikanen nogal een ‘big deal’ is, had ik half gerekend op overboekte vluchten, afgeladen vliegvelden, uitverkochte autoverhuurbedrijven, enz. Maar dat was die dag niet het geval. Maar onderhand ben ik er achter dat dit op eerste kerstdag wel het geval is. Onze vlucht richting Orlando was overboekt en op het vliegveld renden nogal wat overspannen mensen rond. Gelukkig konden wij wel gewoon mee met onze vlucht naar Orlando. Dat was maar goed ook, want na viereneenhalf uur wachttijd begon de vermoeidheid te komen.

Na aankomst in Orlando kwamen we er achter dat een van onze koffers was kwijtgeraakt. We hebben een uur gezocht en gewacht, maar hij kwam niet meer boven water. We besloten dat later maar te regelen en gingen naar beneden, naar Alamo, voor de huurauto. Daar wachtte ons verrassing. Voor de balie van Alamo stond een enorme massa mensen te wachten. Her en der lagen kinderen op de grond te slapen. De meeste mensen in de rij zagen eruit alsof ze er al geruime tijd wortel stonden te schieten. Een man die van de balie afkwam, vertelde dat hij drie uur in de rij had gestaan. Oké, tip: laat het reizen op eerste kerstdag voortaan maar zitten. Misschien toch niet zo’n heel goed idee ;-)

 

Michael besloot even te kijken hoeveel auto’s er nog waren en kwam terug met de mededeling dat er alleen nog kleinere auto’s stonden. Voor ons zou dat een probleem worden, want we hadden behoorlijk wat (nog lege) koffers bij ons.

Om een lang verhaal kort te maken; (het lange verhaal laat ik wel aan Michael over;-D), Michael moest lullen als brugman, maar kreeg uiteindelijk toch een goede auto toegewezen. We hadden overigens al maanden geleden gereserveerd, maar de meeste andere mensen ook. Dat er geen auto’s beschikbaar waren, wekte hier en daar nogal wat emoties op. Zo zagen we een man volledig door het lint gaan. “Fuck you! Fuck you!! Fuck you!!!” schreeuwde hij, terwijl hij met zijn vinger in het gezicht van een van de medewerkers van Alamo priemde. Ans, ik en de kids zaten al in de auto, terwijl Michael nog wat papierwerk moest regelen. Toen de doorgedraaide man op onze auto begon te wijzen en zelfs een stukje naar ons toe kwam lopen, zakte Ans en ik beschaamd een stukje in onze stoelen weg. Oei, ja, ik weet het, ook wij hadden recht op die auto, hij was tenslotte al maanden geleden gereserveerd en betaald, maar ik voelde echt mee met die andere mensen die na een lange vliegreis, na uren in de rij van Alamo, met een uitgeput gezin, zo teleurgesteld moesten worden.  Die man ging behoorlijk tegen de medewerker van Alamo tekeer, maar ik kon er toch wel begrip voor hebben.

Toen we eenmaal in de auto zaten, was het leed al snel geleden. Tom Tom, bracht ons (na een pitstop bij seven eleven) naar de villa. Toen we de auto waren uitgestapt ontdekten we (tot de grote vreugde van Ans, hihi) een enorme krekel op de auto. Een rondje door de, overigens prachtige, villa, leerde ons dat zich een enorme kakkerlak onder het deksel van de wc schuilhield (en nu hoorden we Ans gillen, en oké, ik ook een beetje.). Na de villa-inspectie, een glaasje drinken en een beetje opfrissen, was het al snel met ons gebeurd en konden we ons eindelijk in een weldadige slaap laten wegzakken.

26 december – Een rustige start

Onze eerste dag in Florida hebben we het maar rustig aan gedaan. Ook omdat de vermiste koffer, die het blijkbaar niet eens was met onze reisplannen en opgedoken was in Connecticut, aan huis gebracht zou worden. Daarnaast waren we toch nog een beetje moe van de reis. Het geeft niet, want alleen al in de villa en bij het zwembad valt er genoeg te genieten. Na de Hollandse kou voelt de warmte (27 graden!) hier extra lekker. De lucht is strakblauw met alleen hier en daar een wolkje.

We voelen ons helemaal op ons gemak in de villa en ook Lou, de knuffelaap, voelt zich hier op z’n best:

   

De koffer komt maar niet en op een gegeven moment zijn we het zat en springen we de auto in om de omgeving een beetje te verkennen. Hoewel, eigenlijk is het onderhand wel een beetje vertrouwd gebied.  Als laatste gaan we naar de Wal-Mart, waar we zo’n eerste keer wel een paar uur zoet zijn. Toch zijn we ook een beetje bijtijds weer in de villa want we zijn nog steeds gesloopt van de reis en vooral tegen de avond merk je dit wel. Gelukkig hebben we nog wel een aantal daagjes voor de boeg!

27 december – Pret met pretzels

Vanmorgen vroeg gaat de bel en ja hoor, daar staat onze koffer, wat bedremmeld op de stoep. Mooi, daar hoeven we ons nu dus ook geen zorgen meer om te maken. Dat is toch wel een lekker gevoel. Vandaag hebben we ook geen zin om te lang thuis te blijven, want het is de bedoeling om wat steviger te shoppen.

Natuurlijk willen de jongens wel eerst nog even wat zwemmen. Die zien het Floridiaanse leven al helemaal zitten.

  Toch gaan we redelijk op tijd op pad, want we willen allemaal wat zomerkleding kopen. Handig voor hier en handig voor wanneer het straks thuis weer zomer wordt. En zoals je in Nederland op je centen loopt te letten, zo voel je je hier ineens een beetje ‘rijk’ omdat alles, in vergelijking met Nederland zo goedkoop is.

We hebben al heel wat kleding gescoord wanneer we besluiten om nog even naar Super Target te gaan. De jongens hebben al hun best gedaan om in de omgeving op te gaan door hoeden en zonnebrillen aan te schaffen.

Ans en ik voelen we ons ook al aardig thuis hier en daarom besluiten wij dat vanaf nu iedere vorm van lichaamsbeweging afgeschaft zal worden. Waarom zouden we ons nog moe maken wanneer dat niet nodig is? We laten ons gewoon door Target rijden. Zoveel gemakkelijker ;-)

Oké, dat was natuurlijk een grapje, hihi, maar niemand kijkt je hier vreemd aan wanneer je gezond en wel in een scootmobiel gaat zitten. Gemak dient immers de mens. Dat is wel zo’n beetje de instelling hier.

Wanneer we Target weer uitkomen, komt Michael op het idee om de vogeltjes op de parkeerplaats wat pretzels te geven. Binnen een paar tellen lijkt het alsof we in The Birds van Alfred Hitchcock terecht zijn gekomen.

 

Als je het mij vraagt zijn die vogels hier compleet gestoord, haha. Zelfs toen we wegreden bleven er een aantal op de motorkap vastgeplakt  zitten. Ach ja, alles voor een overheerlijke pretzel ;-)

Niet veel later rijden we weer onze vertrouwde straat in. We hadden bij Target alles voor BBQ gekocht, dus toen we thuis waren kon Michael doen wat veel mannen nog steeds het liefst doen; fikkie steken. En natuurlijk was er nog een after party in the pool.

28 december - St. Petersburg

Vandaag zijn we naar St. Petersburg geweest. Alleen de rit daar naar toe, vind ik al genieten en St. Petersburg is een mooie plaats waar genoeg valt te zien.

Eigenlijk hoopten we vandaag een boot te huren, maar bij het verhuurbedrijf waren de boten voor vandaag al vergeven. Zondag is natuurlijk een dag waarop veel mensen recreëren. Voor ons was het geen punt. We reserveerden een boot voor morgen en gingen vervolgens St. Petersburg bekijken.

Ans, die nog nooit in Florida is geweest, keek haar ogen uit en kletste ondertussen honderduit. Zoals wel meer mensen van haar generatie is haar Engels niet helemaal je van het, maar de afgelopen dagen heeft ze een snelcursus gehad. Als zeer snelle leerling, kon ze al snel een conclusie trekken: “Goh, dus ‘big’ heeft in feite twee betekenissen. Je hebt ‘big’ als groot, en het kan dik betekenen. Big dik.”

Michael, die maar half luisterde draaide zich als een wesp gestoken om. “Wat zegt u nou, ma? Zei u nou ‘big dick?” Hij kon het bijna niet geloven en ik ook bijna niet, hihi.

"Jaha,” antwoordde Ans bloedserieus.

“Ma, weet u wel dat wat dat betekent?”

Je zult begrijpen dat Michael en ik bijna van de stoel vielen van het lachen en toen we het Ans hadden uitgelegd, kwam zij ook niet meer bij.

Om onze dag toch nog in te vullen gingen we maar weer even winkelen. Ik kreeg van Ans, nog voor mijn verjaardag, een heel mooie tas en zelf vond ze ook een tas en nog wat leuke shirts. In Walgreens slaagden we nog voor wat kerstversiering. Quintijn kocht een zingende kerstboom waar hij helemaal weg van was. Zelf was ik helemaal blij met huisjes en poppetjes voor een kerstdorp voor 99 dollarcent per item. Da’s toch echt bijna voor niks!

Na het winkelen besloten we bij een Mac Donalds even wat te eten. Nu hebben we al heel wat verschillende versies van Mac Donalds gezien, maar een Mac Donalds met een eigen aanlegsteiger, was nieuw voor ons.

Lou vermaakte zich ook meer dan prima.

Natuurlijk konden we vandaag de pier van St. Petersburg niet links laten liggen. We zijn er verschillende keren geweest en zoveel is daar ook al weer niet te doen, maar voor ons hoort het er toch wel een beetje bij.

En toen we eenmaal op de pier waren, wilden de kinderen net als de vorige keer de pelikanen voeren:

 

Het einde van de middag naderde onderhand alweer, dus het was weer tijd om naar huis te gaan. Maar toch konden we het niet laten om nog even kleine omweg te maken. Soms vinden we het gewoon erg leuk om door een wijk te rijden om te kijken hoe de Amerikanen wonen en nu met de kerstperiode is het natuurlijk ook erg leuk om te zien hoe alles versierd is.

 

Thuis gekomen, waren we allemaal behoorlijk moe. Hoewel, er was één persoon die nog best voor een party in was. *klik*